Humorous and Non-Humorous Effects in Sitcoms: a Relevance-Theoretic Perspective

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: gru 11, 2020
DOI: https://doi.org/10.24917/20831765.15.26
Słowa kluczowe:
teoria relewancji, sitkom, efekt humorystyczny, efekt poznawczy, efekt niepropozycyjny, słaba komunikacja

Main Article Content

Magdalena Wieczorek
Siedlce University of Natural Sciences and Faculty of Humanities
https://orcid.org/0000-0003-3701-2884

Abstrakt

Humorous utterances can be divided into those which are created for their own sake (that is, to amuse others), dubbed autotelic humour, and those which communicate truthful and/or untruthful meanings germane to the ongoing conversation, dubbed speaker-meaning-telic humour (Dynel 2018). The present paper carries out a qualitative analysis of humorous units in sitcom discourse with a view to delineating a number of propositional meanings, which can be potentially derived by the TV recipients. Special attention is confined to one of the most powerful tools used to explain humour in various humorous manifestations, i.e. weak implicatures (Sperber and Wilson 1986 [1995]; Wilson and Sperber 2004). It is believed here that pragmatic COMPREHENSION mechanisms proposed within Relevance Theory and the notion of weakly communicated assumptions are two sides of the same coin since these account not only for the viewer’s recovery of a humorous interpretation but also of an array of non-humorous propositional meanings. Moreover, the participatory framework has been employed as an additional parameter to show the difference in the reception of a dialogue by fictional characters and the viewers.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Wieczorek, M. (2020) „Humorous and Non-Humorous Effects in Sitcoms: a Relevance-Theoretic Perspective”, ANNALES UNIVERSITATIS PAEDAGOGICAE CRACOVIENSIS. STUDIA LINGUISTICA, (15), s. 312–323. doi: 10.24917/20831765.15.26.
Numer
Nr 15 (2020)
Dział
Artykuły naukowe

Autor, zgłaszając tekst do redakcji czasopisma „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica”, zaświadcza, iż jest on rezultatem wyłącznie jego własnej twórczości, że treść artykułu nie była dotychczas publikowana oraz że utwór nie narusza w żadnym stopniu praw autorskich ani praw pokrewnych innych osób, jak również innych praw osób trzecich, a także, że niczyje prawa do utworu (lub jego jakiejkolwiek części) nie zostały pominięte. Po podpisaniu umowy prawa majątkowe do opublikowanych materiałów zostają przeniesione na Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.

Rocznik „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica” to czasopismo o otwartym dostępie, a cała jego zawartość jest udostępniana bezpłatnie dla użytkowników i instytucji na zasadach licencji Creative Commons CC-BY-NC-ND 4.0 (uznanie autorstwa, użycie niekomercyjne, bez utworów zależnych). Na podstawie tej licencji autorzy zgadzają się, że ich prace mogą być zgodnie z prawem ponownie wykorzystywane do jakichkolwiek celów, za wyjątkiem celów komercyjnych, bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody ze strony autora lub wydawcy. Każdy może prace te czytać, pobierać, kopiować, drukować, rozpowszechniać oraz przetwarzać, pod warunkiem poprawnego oznaczenia autorstwa oraz oryginalnego miejsca publikacji. Publikowanych tekstów nie można wykorzystywać do tworzenia utworów zależnych (np. do tłumaczenia ich i publikowania w innym języku bez zgody wydawcy). Jest to zgodne z definicją otwartego dostępu BOAI (Budapest Open Access Initiative) „Studia Linguistica”nie pobiera opłat za składanie artykułów ani ich przetwarzanie.

Autor, przesyłając artykuł do redakcji „Studia Linguistica”, bezwględnie zgadza się  z poniższymi punktami:

  • Oświadczam, że jestem Autorem lub Współautorem nadesłanego tekstu. Przesłany tekst nie był nigdzie publikowany, jest całkowicie oryginalny i nie narusza w żadnym stopniu praw autorskich ani praw pokrewnych innych osób, jak również innych praw osób trzecich, a także, że niczyje prawa do utwory nie zostały pominięte.

  • Oświadczam, że nadesłany tekst nie został złożony do recenzji lub/i publikacji w innym czasopiśmie.

  • Przyjmuję do wiadomości, że Autor ponosi pełną odpowiedzialność za każdy przypadek plagiatu, niezależnie od tego, czy został on wykryty podczas procesu recenzji, czy po publikacji w „Studia Linguistica”.

  • Oświadczam, że ponoszę pełną odpowiedzialność finansową i prawną za wszelkie roszczenia związane z utworem.

  • Potwierdzam uznanie wszystkich źródeł danych wykorzystanych i cytowanych w badaniach.

  • Potwierdzam, że artykuł został wykonany z należytą starannością zgodnie ze standardami edytorskimi „Studia Linguistica”.

Bibliografia

Attardo, Salvatore. 1994. Linguistic Theories of Humor. New York: Mouton.
Google Scholar

Attardo, Salvatore and Raskin, Victor. 1991. Script theory revis(it)ed: Joke similarity and joke representation model. Humor 4 (3–4): 293–348.
Google Scholar

——— 2017. “Linguistics and Humor Theory.” In The Routledge Handbook of Language and Humor, Salvatore Attardo (ed.). New York, London: Routledge, 49–63.
Google Scholar

Bednarek, Monika A. 2010. The Language of Fictional Television: Drama and Identity. London/New York: Continuum.
Google Scholar

Bergson, Henri. 1905 [2010]. Laughter: An Essay on the Meaning of the Comic. London: Macmillan and Co.
Google Scholar

Casey, Bernadette, Neil Casey, Ben Calvert, Liam French, and Justin Lewis. 2002. Television Studies: The Key Concepts. London and New York: Routledge.
Google Scholar

Clark, Herbert. 1996. Using Language. Cambridge: Cambridge University Press.
Google Scholar

Davis, Murray S. 1993. What’s so Funny? The Comic Conception of Culture and Society. Chicago, London: The University of Chicago Press.
Google Scholar

Dynel, Marta. 2011. “I’ll be there for you: On Participation-based Sitcom Humour.” In The Pragmatics of Humour across Discourse Domains, Marta Dynel (ed.). Amsterdam: John Benjamins, 311–333.
Google Scholar

———. 2013. Humorous phenomena in dramatic discourse. The European Journal of Humor Research 1: 22–60.
Google Scholar

———. 2018. Irony, Deception and Humour: Seeking the Truth about Overt and Covert Untruthfulness. Berlin, New York: Mouton de Gruyter.
Google Scholar

Gruner, Charles R. 1978. Understanding Laughter: The Working of Wit and Humor. Chicago: Nelson-Hall.
Google Scholar

Jodłowiec, Maria. 1991. What makes jokes tick. UCL Working Papers in Linguistics 3: 241–253.
Google Scholar

———. 2008. “What‘s in the punchline?” In Relevant Worlds: Current Perspectives on Language, Translation and Relevance Theory, Ewa Walaszewska, Marta Kisielewska-Krysiuk, Aniela Korzeniowska and Małgorzata Grzegorzewska (eds.). Newcastle: Cambridge Scholars Publishing, 67–86.
Google Scholar

Hay, Jennifer. 2001. The pragmatics of humor support. Humor 14(1), 55–82.
Google Scholar

Marc, David. [1989] 1997. Comic Visions: Television Comedy and American Culture. New York, NY: Blackwell.
Google Scholar

Mills, Brett. 2005. Television Sitcom. Berkeley, CA: University of California Press.
Google Scholar

Morreale, Joanne. 2003. Critiquing the Sitcom: A Reader. Syracuse: Syracuse University Press.
Google Scholar

Mulkay, Michael. 1988. On Humor: Its Nature and its Place in Modern Society. Cambridge: Polity Press.
Google Scholar

Piskorska, Agnieszka and Maria Jodłowiec. 2018. Weak communication, joke targets and the punch-line effect: A relevance-theoretic account. Studies in Polish Linguistics 13(1), 25–44.
Google Scholar

Quaglio, Paulo. 2009. Television Dialogue: The Sitcom Friends vs. Natural Conversation. Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins.
Google Scholar

Raskin, Victor. 1985. Semantic Mechanisms of Humor. Dordrecht, Holland: D. Reidel Publishing Company.
Google Scholar

Solska, Agnieszka. 2012. The relevance-based model of context in processing puns. Research in Language 10(4), 387–404.
Google Scholar

Sperber, Dan and Wilson, Deirdre. 1986 [1995]. Relevance: Communication and Cognition. Oxford, Cambridge: Blackwell.
Google Scholar

Wilson, Deirdre and Carston, Robyn. 2007. “A Unitary Approach to Lexical Pragmatics: Relevance, Inference and Ad Hoc Concepts.” In Pragmatics, Noel Burton-Roberts (ed.). Palgrave-Macmillan, pp. 230–259.
Google Scholar

———. 2019. Pragmatics and the challenge of ‘non-propositional’ effects. Journal of Pragmatics 145: 31–38.
Google Scholar

Wilson, Deirdre and Sperber, Dan. 2002. Truthfulness and relevance. Mind 111 (443): 583–632.
Google Scholar

———. 2004. “Relevance Theory.” In The Handbook of Pragmatics, Laurence Horn and Gregory Ward (eds). Oxford: Blackwell, 607–632.
Google Scholar

Yus, Francisco. 1998. Relevance theory and media discourse: A verbal-visual model of communication. Poetics 25, 293–309.
Google Scholar

———. 2003. Humour and the search for relevance. Journal of Pragmatics 35(9), 1295–1331.
Google Scholar

———. 2016. Humour and Relevance. Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing Company.
Google Scholar

Ziv, Avner. 1984. Personality and Sense of Humor. New York: Springer.
Google Scholar