The writer and his language. The case of Ivo Andrić

Main Article Content

Zdzisław Darasz

Abstract

A complex biography of Ivo Andrić (1892-1975) was shaped in a wide net of identity references: ethnocultural, religious, political, and linguistic. He was born to a Croatian Catholic family in Bosnia, he was a convinced supporter of Yugoslavism and a writer of the language defined as Croato-Serbian / Serbo-Croatian diasystem. In the period of his links with the cultural environment of Zagreb (1912-1919), he was writing according to the Croatian standard, later basically, in Serbian, but using environmental and stylistic diversity of the diasystem in order to stress its cognitive and artistic potential. Currently, when four national language standards are developing on the basis of the diasystem: Serbian, Croatian, Bosnian and Montenegrin, reading Andrić in accordance with post-Yugoslav linguistic ideas, that is with the awareness and conviction about the „break-up” of the Serbo-Croatian language, would necessarily lead to an absurd conclusion that the writer created his works using the content of various languages. Literary heritage of the great writer of Serbo-Croatian language, which remains a sociocultural fact, has been used not only by Serbian culture and language, but also by global culture - thanks to translations of the works of this Nobel laureate into numerous world languages.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
Darasz, Z. (2017) “The writer and his language. The case of Ivo Andrić”, Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica, (12). doi: 10.24917/20831765.12.4.
Section
Articles

References

Cichońska M., 1992, Czy język może się rozpadać?, [w:] Rozpad mitu i języka?, red. B. Czapik, Katowice, s. 177–183.
Google Scholar

Darasz Z., 2014, Njegoševi krugovi identiteta, [w:] Njegoš u svome vremenu i danas, red. Z. Bojović et al., „Na­učni sastanak slavista u Vukove dane”, t. 43/2, Beograd, s. 13–21.
Google Scholar

Gołąb Z., 1958, Język czterech narodów, „Poznaj Świat” VI, nr 6, s. 13–16.
Google Scholar

Gołąb Z., Heinz A., Polański K., 1968, Słownik terminologii językoznawczej, Warszawa.
Google Scholar

Hofman-Pianka A., 2000, Socjolingwistyczne aspekty współczesnego języka bośniackiego, Kraków.
Google Scholar

Jaroszewicz H., 2006, Jugosłowiańskie spory o status języka serbsko-chorwackiego w latach 1901–1991, Wro­cław.
Google Scholar

Morawiec E., 1975, Mosty, „Życie Literackie” XXV, nr 30, s. 1, 10.
Google Scholar

Nowak-Bajcar S., 2013, Helena, kobieta, której nie ma i która jest. Krakowska biografia Ivo Andricia, Kraków.
Google Scholar

Pianka W., 1992, Nie ma rozpadu języka!, [w:] Rozpad mitu i języka?, red. B. Czapik, Katowice, s. 184–193.
Google Scholar

Skrzeszewska M., 2015, „Mješavinu uspite” lub „mešavinu sipajte” – czy tłumaczenia i oddzielne instrukcje konsumenckie na obszarze byłego języka serbsko-chorwackiego są potrzebne? Analiza wybranych przykła­dów, „Socjolingwistyka” XXIX, s. 337–354. Wierzbicki J., 1965, Ivo Andrić, Warszawa.
Google Scholar

Wybranowski D., 2014, Geneza i uwarunkowania procesu przekształcenia na przełomie lat 60. i 70. XX wieku wspólnoty muzułmanów z Bośni w Muzułmanów, „konstytucyjny naród” Jugosławii, „Przegląd Zachodni” LXX, nr 4, s. 73–99.
Google Scholar

Netografia
Google Scholar

https://www.jergovic.com/sumnjivo-lice/je-li-ikad-postojao-jezik-kojim-je-pisao-ivo-andric/ (dostęp: sierpień 2017).
Google Scholar

https://www.rastko.rs/rastko-pl/umetnost/knjizevnost/studije/mzivancevic-andric_l. php (dostęp: sierpień 2017).
Google Scholar

https://pl.wikipedia.org/wiki/Laureaci_Nagrody_Nobla_w_dziedzinie_literatury (do- stęp: sierpień 2017).
Google Scholar